Herdenking
Er zullen momenten in het leven zijn dat je aan iemand terugdenkt die er niet meer is, iemand die belangrijk is voor jou. Maar het is niet de uitvaart waar je herinneringen van wilt, maar juist van de persoon zoals die was, zoals jij nu met die persoon in je hart leeft. Als fotograaf wil ik er voor jou zijn, om samen tot een product te komen dat vastlegt hoe jij je die persoon herinnert. Of dat nu is door een speciale plek, een manier waarop je hen herdenkt of iets kleins wat je aan hen doet denken: het kan van alles zijn, aangezien elk verhaal anders is.
Het fotograferen van rouw hoeft niet verdrietig te zijn, misschien wil je juist iets vastleggen waar je een warm en blij gevoel van krijgt. Mijn passie is om jullie verhaal te leren kennen, mijn creativiteit daarop toe te passen en dan tot een product te komen waar jij troost uit kunt halen. Misschien helpt het zelfs een beetje ter verwerking om daarmee bezig te zijn. Maar het gaat mij er dus om dat het voor jou klopt, dat de foto’s jouw verhaal vertellen, op mijn manier vastgelegd.
Mijn manier van vastleggen is zo respectvol mogelijk, ik leer graag jouw verhaal kennen. Ik ben er dan om dit te vertalen naar een fotografisch verhaal. Lees op pagina werkwijze meer hierover, of kijk hieronder naar mijn portfolio.
VOOR ALTIJD IN ONS HART
Op deze foto’s is de familie Berkhuysen te zien, in hun dagelijks leven, uitgebeeld hoe ze zijn. Op de achtergrond in elke foto zie je een foto van Mees, want ook al pakken we ons leven zoveel mogelijk op na dit grote verlies, hij blijft voor altijd in ons hart.
Mijn lieve neefje Mees is begin 2021 overleden, nog maar zestien jaar. Het nieuws dat hij ons zo plotseling was ontnomen sloeg bij de familie in als een bom. Mijn lieve oom en tante, de ouders van Mees, heb ik na een tijdje gevraagd of ik er een fotoserie over mocht maken, en ze stonden hier voor open. Ik wilde dit doen omdat ik voelde dat het mij kon helpen met verwerking, maar ook omdat ik het verhaal wilde vertellen van deze mooie familie. In acht foto’s vertel ik het verhaal van mijn familie in deze moeilijke tijd. Ik documenteer hoe ze in hun dagelijks leven doorgaan, met Mees op de achtergrond. En in een mooi boekje laat ook iedereen in een zin of twee weten hoe het voor hen is. Een tijdsopname, een document waarbij je terug kunt kijken naar een bepaald moment. De combinatie van foto en tekst laat zien hoe deze tijd voor iedereen anders is, dat iedereen iets anders heeft waar diegene aan denkt of mee zit, wat er meegenomen wordt uit deze periode. Wat betekent Mees voor hen.
Mijn familie heb ik ieder op hun eigen manier neergezet, in hun eigen huis, zoals ik ze ken. De ouders van Mees en zijn zusje zie je hieronder, zij slapen tot het moment dat ik deze foto’s maak (negen maanden lang) met z’n drieën in de woonkamer, om dichtbij elkaar te zijn. Het is een ritueel geworden dat ze voor het slapengaan welterusten tegen Mees zeggen en zijn zusje een kaarsje uitblaast.
ANNEMARIJ EN BART-JAN
Lieve, vrolijke Annemarij is haar zoon Bart-Jan verloren toen hij nog jongvolwassen was. Met trots vertelt ze over hem, maar praten over zijn dood blijft pijnlijk. Waar we hier op de foto’s samen naar terugkijken zijn haar herinneringen aan de mooie reizen die ze als gezin hebben gemaakt en hoe ze door is gegaan met haar leven na het verlies, met nog meer reizen en andere herinneringen. Want hoe pijnlijk het ook is en was, Annemarij vindt het heel belangrijk om door te gaan in het leven met een positieve instelling. Ze kijkt vol trots naar wat ze allemaal gedaan heeft in haar leven, echt tevreden. Tegenwoordig voelt ze wel iets minder voor het reizen, ze is ook wel content met lekker thuis zijn. Ze heeft haar behoefte tot reizen en avontuur (bijna) bevredigd losgelaten.
Do not stand at my grave and weep;
I am not there. I do not sleep.
I am a thousand winds that blow.
I am the diamond glints on snow.
I am the sunlight on ripened grain.
I am the gentle autumn rain.
When you awaken in the morning’s hush
I am the swift uplifting rush
Of quiet birds in circled flight.
I am the soft stars that shine at night.
Do not stand at my grave and cry;
I am not there. I did not die.
Mary Elizabeth Frye